دندان عقل / شیرین داوودیان

درد آن بخش از زندگی من است که درباره اش کم تجربه ام. درد آپاندیس، درد زایمان، درد کمر، درد قلب، درد روح، درد بی درمان و این آخری درد دندان.
شاهدانه می خوردم. شاه همه دانه ها، شه دردها، که اینگونه دندان عصب کشته ی مرا از درد به تپش انداخته بود  و زق زق می کرد.مگر می شود یک دندان عصب کشی شده اینطور درد کند ؟

برادرم  اسفندیار  هم، همیشه از درد  بی قرار است . او یک پایش را از دست داده ، تا بالای  زانو .   چند روز قبل می گفت در آن پای قطع شده ام احساس درد میکنم . در پای نداشته اش احساس بی قراری می کرد ،  نیمه شب هراسان از خواب  می پرید . موهای سیاهش خیس عرق می شد . و ذرات ریز عرق تمام صورتش را خیس می کرد .
 رفتیم  پیش دکتر هوشیاری که یکی از بهترین متخصص های تهران پارس بود ؛ خیلی پیر شده بود . خودش می گفت پیر روزگارم !  دکتر می  گفت  مغز به پایش فرمان می دهد ولی چون پایش نیست که فرمان ببرد، درد در رگانش می پیچد . وقتی  دگتر  گونه ی چپش را قلقلک می داد، پای نداشته اش درد می گرفت.سر آخر دکتر یک آینه  به موازت پای  دیگرش  گذاشت و گفت: حالا پایت را تکان بده و به آینه نگاه کن.برادرم به آینه نگاه میکرد.مغزش فریب خورده بود و دیگر دردی نداشت .
شاید دندان من هم به چنین مرضی مبتلا شده بود که در هیچ عکس رادیولوژی دیده نمی شد .  دست آخر  رفتم پیش دکتر اعلم .پیر مرد سفید موی که با ماسک روی صورت ، فقط دو چشم ریز قهوه ای از صورتش پیدا بود.  به عکس دندانم  نگاه کرد و گفت :‌ نخ دندان بکش و بهداشت  دندان را رعایت کن، غذای نرم بخور.

نگاه به چشم هایم  انداخت و  ادامه داد  :‌اگر خوب نشد، بیا  تا دندان عقلت را بکشم.