شعری از سافو، شاعرِ نامدارِ یونانی / ترجمۀ فهیمه جهان‌آبادی

به درۀ سپند آیید،
به رامشگـاهِ پری‌رویـان،
آن‌جا که دود از قربانگاه برمی‌خیزد
و بوی عود می‌پَراکَـنَد؛

آب، زیـرِ درختـانِ سیب می‌سُراید،
بیشه، آکنده از گل‌های سرخ،
پوشیده از برگ‌های جنبان،
به خواب می‌رود؛

در چمن‌زاری که اسب‌ها می‌چرند،
سنبل و بادرنگ‌بویه‌ می‌روید
و بوی انگبین می‌دمد؛

پیش آی آفرودیت،
بر تارکمان تاجی از گل فرونِهْ،
و جامِ باده از شهدِ نوشین لبالب کن.