نویسندگان: فرانتس ورفل، ولفگانگ هیلدِس هایمر، ولف دیدریش اِشنوره، هاینریش مان، آلفرد دُبلین، روبرت والزر، فرانتس کافکا، لودویگ تیک، کارولینه فون گوندَر – اُده، گئورگ بوشنر، مارتین والزر، پتر بیکسل، بوتو اشترائوس، روبرت موزیل
این مجموعه گزیده ای است از داستان های آلملنی از قرن هجدهم تا به امروز، بیشتر بر مبنای روان کاوی جان های پریشان، و نگاه به جهان جنون.
جنون از دیرباز از قصه تا اسطوره، در ادبیات حضور داشته است… ولی این مجموعه ی آسیب نگارانه از دنیای مدرن برگرفته شده است.
اِکبِرتِ زردمو، نخستین داستان این مجموعه نیز در جهان بینی خود عناصری رمانتیک دارد. اما داستان لنس بوشنر که محور و کانون این مجموعه است، نگاه جامعه شناسانه و روان کاوانه را با تجربه های پزشکی مدرن پیوند می دهد، و به این ترتیب در آسیب نگاری مدرنِ جان، از آثار پیشاهنگ آلمانی به شمار می رود و با نمونه هایی بسیار می توان تأثیر آن را حتی تا به امروز هم در قصه پردازی بزرگانی چون توماس مان و الیاس کانتی دید.
پس از این نوول به قرن بیستم می رسیم که پر بسامدترین تجربه ی انسان هایش وحشت و بیگانگی بوده است، احساس هایی که به آثار تمامی نویسندگان مکتبی که به اکسپرسیونیسم شهرت دارد، رنگمایه ی بنیادین آن ها را می بخشد و نشان می دهد که کافکا در ادبیات این دوران استثنا نه، بلکه چکیده ای است که نقش کانونی یافته است.
هر داستان این مجموعه به سهم خود شرح و تفسیری کوتاه و جداگانه نیز یافته است.
