ایکور
امروز بر کف دست راستم کپکی بود….
흂
ایکاروس! ایکاروس!
چرا آنگاه که از میان ابرهای باران خیز به درون سایه های آن دریای سبز سقوط کردی…
رساتر فریاد برنیاوردی؟…
چرا بر جایی نیفتادی که هیچ یک از ما
هرگز نتوانیم خون و استخوان روی سبزه ها را فراموش کنیم؟
ایکاروس! ایکاروس!
در سر چه اندیشه ای داشتی وقتی به میان ابر باران خیز شیرجه می رفتی؟
آیا چشم هایت از خون تهی شده بودند،
و دندان هایت از جریان تند هوا یخ زده بودند؟
سرخ و سفید است خاطرات سقوط های بزرگ
سرخ و سفید است اذهان شاهدان.
سرخ و سفید است چشم ها،
و سفید است گونه هایی که زمانی گلی بود.
ایکاروس! ایکاروس!
صدایت را می شنویم پیش از آنکه به انتهای آب های ژرف برسی،
چشم هایم را در پای کوهی خاکستری رنگ گشودم،
و احساس کردم پاره سنگی را از کاسه سرم بیرون کشیده ام.
به دست هایم نگاه کردم. بریده بود، و از دست هایم خون می ریخت.
و از دست هایم زردابه جاری بود.
مثل آن بود که سه روز در پای آن کوه افتاده باشم.
و سرم ضربانی مکرر بود.
ساق راستم میان قوزک و زانو خم شده بود.
هیچ دردی نداشت.
برای جامی لبریز از آب سرد می مردم
برای پاره ای نان سفید، و اندکی کره و پنیر.
ذهنم روشن بود: نه هیچ نمکی وجود داشت،
و نه در مغزم هیچ خونی که بر اندیشه ام راه بندد.
تنها جریان کند زردابه دست های بریده ام بود
و آگاهی در کاسه سرم.
흂
روز بود که چشم هایم را گشودم
و دیگر بار شب بود که چشم هایم را گشودم.
و کوه تغییری نکرده بود،
و پای راستم درد می کرد.
یک بار باران می آمد، و در زمان های دیگر سکوت بود،
و در آن نزدیکی بر سنگی که از سرم بیرون کشیده بودم
پرنده ای روی دو پا ایستاده بود.
ساعت های بسیار این هیاهو بود
این هیاهو در گوش های من بود
منقار پرنده ای بود و چشمی نزدیک
و پنجه ای که یک بار جنبید و برخورد ناگهانی بال ها
و صعود سایه ای بزرگ و صدای بال ها
و سکوتی طولانی
منقار پرنده ای بود و چشم پرنده ای بود
و پنجه و هیکل پرنده ای که نزدیک سرم ایستاده بود
و دردی در دست خشک سیاهم
و ظهور تازه ای از خون و ایکور.
ایکور! من فریاد برآوردم و تمام کوه فریاد برآورد
ایکور! و من در رنج وحشتناکی بودم
و فوج عظیمی از پرندگان از سر صخره های مرده برخاست
و من خود را به صخره مرده ای رساندم
و خود را بالا کشیدم تا به آن سوی صخره مرده بنگرم
و دره ای از صخره های مرده را دیدم
و بقایای تانکی را با میخ پرچ های زنگ زده
و توده ای از سرنیزه های زنگ زده و سیم خاردار و ماسه سفید
و تیغه ای خارایی پشت سرم
آنگاه سکوتی دیرپا و چشمانم ثابت ماندند
و مغزم وحشت را
ثبت کرد
و چشم هایم وحشت را
در تنهایی زمین
ثبت کردند
و گوش هایم وحشت را
در سکوت زمین
ثبت کردند
و بینی و زبانم وحشت را
در بو و طعم خون خشکیده
ثبت کردند
و دست هایم وحشت را
در درد گوشت جویده شده
ثبت کردند
و مغزم وحشت را
ثبت کرد
زیرا کوه تغییری نکرده بود
و مغزم وحشت را
ثبت کرد
در مغزم.
و وحشت فرو نشست و به ترسی رخوت بار بدل شد
و ترس همچون کله ابلهی چرخید
آرام چون کله ای گنده با پیشانی برآمده
و ترس نفرت شد
و نفرتم به صدا درآمد
و فریاد برآورد
متنفرم
از صخره ها
زیرا همچون صخره های زمین مرده اند.
متنفرم
از آسمان بالا، چون خیره می نگرد،
و بیش از حد به اختران از خود راضی وفادار است.
متنفرم
از زمین سخت، زمین سختی که بر آن دراز کشیده ام.
زیرا زمین هر جا بر آن دراز کشیده ام سخت است.
متنفرم
از خنکای علف سبز و صدای آبشارها،
زیرا خنکای سبز و صدای سقوط آب را نمی توانم احساس کنم یا بشنوم،
متنفرم
از آفتاب، زیرا آفتاب دست های مجروح مرا که پرنده جویده
سخت می کند اما شفا نمی بخشد
متنفرم
از شب، چون دراز است.
از شب های دراز در دوره تاریک متنفرم.
متنفرم
از پنجه زاغ: یک بار جنبید،
و پنجه یک بار جنبید و دیگر هیچ
متنفرم
از منقار پرنده که هرگز نمی جنبد.
متنفرم
از چشم پرنده که می درخشد، اما هرگز نمی جنبد.
متنفرم
از آن دنیا، چون من اینجا هستم
در این دنیا، دور از آن دنیا.
متنفرم
از کوه، از این کوه
که بی پروا مرا بر تیغه های خارایی انداخت.
متنفرم
از جهان
متنفرم
از جهان.
흂
نفرین می کنم:
این دنیای دون را، که خون خشکیده است
و دره های بی آب است و شریان های خالی است
و زبان ترک خورده است و اقیانوس تبخیر شده است.
من این جهان بی خون را نفرین می کنم
سکوت را نفرین می کنم
و ساکتم
ذهنم جهان را نفرین می کند.
흂
زیرا جهان تیغه های خارایی است
و جهان زمین خشک است
…
و جهان وحشت را ثبت می کند.
آنان را نفرین می کنم که از زمین خشک می ترسند.
ایکور زخم هایم را نفرین می کنم:
که اکسیر خدایان نیست و نجاتم نمی دهد.
بر فاجعه یاخته های انسانی تاکید می گذارد
و سرود کند عزیمت را قرقره می کند.
کتاب را نفرین می کنم که این داستان را باز می گوید.
کتاب سیاه حرمان خود را نفرین می کنم.
نظام امور متواتر را نفرین می کنم:
در وادی صخره های مرده هیچ تفاوتی نیست.
این وادی کتاب های گشوده و اوراق مواج است.
این وادی حروف ریشخندزن است.
این وادی ترانه ناساز است.
وادی کتاب ها را نفرین می کنم.
کتاب سیاه حرمان خود را نفرین می کنم.
این کتاب سیاه خنیاگری خارا شده است.
این روزنامه خدایان ساقط و فرسودگی است.
این سند سکوتی متناوب است،
و صداهایی که به سکوت وارد می شوند از آن من نیستند.
وادی سکوت را نفرین می کنم،
زیرا صدایم شکسته است.
زبانم زبان یک افعی است،
دندانهایم نیش های افعی بی زهری است،
حکمتم حکمت افعی بی صدایی است.
بر زمین آرامشی تحمیلی حکمفرماست،
و شغالان با دست آرواره هایشان را باز می کنند،
اما هیچ صدایی نیست.
흂
دهانم کاملاً باز است،
دندانهایم از سیم و سیماب کند شده است،
زبانم رشته ای از خزه دریایی است
آویخته بیرون از خانه ساحلی تا وضع هوا را نشان دهد،
و هاتف ماهیگیران می گوید، بارانی نیست.
در وادی کتابهای مواج بارانی نیست.
تنها قراضه های جنگ
و وزش های باد مثله شده
و پرندگان بی جنبش.
흂
خیابانی در شهری است.
سنگفرشی است، و چارچرخه ای پرزرق و برق،
و پنجره های خرد شده و یک سنگر.
سرزمینی داغ است.
خیابانی در شهرکی است.
خیابانی از خانه های سنگی و بام های شیروانی،
و باران در زمستان و دود در بعداز ظهر های یکشنبه.
سرزمینی سرد است.
زمستان است، و برف و ماسه ملازمانی غریب اند.
و ماسه سرد است.
گوشت سرخ و سرمازده، و برف و ماسه،
و مورچگان و خمپاره های عمل نکرده که زنگ زده اند
مکاشفه فرستاده است.
흂
متهم می کنم
پیشگویی های فرستادگانی را که از صندلی های راحتی نجوا می کنند.
متهم می کنم
مریدانی را که واژه سلوک را نمی فهمند.
متهم می کنم
مردانی را که روی سکوی پارک ها اعتراض می کنند.
متهم می کنم
گربه را که با نگاه های مزورانه شیر را از نعلبکی لیس می زند.
متهم می کنم
حیوان دوستانی را که مگس می کشند و گوشت می خورند.
متهم می کنم
گیاهخوارانی را که مدعی داشتن جسم انسانی اند
و کودکانشان را کتک می زنند
متهم می کنم
مومنان کلیسایی را که بیشتر دوست دارند در کلاه ها سکه بیندازند تا در دریا.
من متهم می کنم
زئوس را
اگر بگذارد مردم زمزمه کنند،
اگر راضی به پرسشگران خود پسند باشد،
اگر روزی بخندد
اگر روزی بگرید
اگر به سوی دیگر بنگرد
یا اگر هر کاری بکند
زیرا نجات یک انسان کشتن یک هزار انسان است
زیرا کشتن یک انسان نجات یک هزار انسان است
کمونیست ها سرو صدا می کنند.
مسیحیان سروصدا می کنند.
کودکان سروصدا می کنند.
خرابی بسیار است.
من خدایان را متهم می کنم.
از عهده کار جهان بر نمی آیند.
او بسیاری از مردم است.
غول آدم خوار هفت سر است.
جسدی مفرغی است.
پرگوست.
چهار راهی بی علامت است.
…
یک قاشق است، هلیم است و یک دهان.
نماز می خواند.
دوزبازی می کند و می بازد و یک خوک می برد.
خود بهترین خوک هاست.
معلم بی عینک و میان سال مدرسه ای است.
یک کارخانه صابون سازی است.
در ایرلند پشت گوش هایش سیب زمینی می رویاند
شعری کودکانه است.
میان احشام خویش می ایستد.
من او را متهم می کنم.
(من او هستم).
من او را متهم می کنم.
흂
چشمانم را می گشایم.
کوه هنوز آنجاست.
ایستاده و دست ها را بر کفل ها گذاشته،
با دهانی گشاد و لبان لرزان از خنده به خود می پیچد،
همچون مسیح در شب کریسمس در لندن،
با دندان های سفید و زبانی به رنگ سرخ آجری.
زبانش را در می آورد و گوش هایش را می جنباند،
و با پایش به من تیپا می زند،
و صحرا خندان است، و به صداهای بسیار جیغ می کشد،
و با تازیانه ها و کاغذ سمباده کارهایی می کند.
من چشمانم را می گشایم.
کوه هنوز آنجاست.
흂
دریایی است به رنگ آبی تند.
سه کشتی شراع کشان آمدند.
اولی زنی است حامله
شکم گنده اش را نوازش می کند.
دومی مردی است مست
شکم گنده اش را نوازش می کند.
سومی شکمی است گنده
که فرستاده ای با دلخوری بر آن نشسته است.
و کشتی ها می گذرند، و به دنبالشان باله های سیاه.
흂
این یک رویاست. نه،
رویا نیست. گفتگویی آرام است.
در تالار بزرگی با صندلی های چرمین
و دود توتون و صفحه های شطرنج:
در هر صندلی شاهی نشسته است،
و شهبانویی در خانه، با ماهی تابه ها،
و پیشبندی بر پستان ها که بندش را زیر کپل ها بسته است
این گفتگوی شاهانی دل آزرده است.
این سرزمین شفا و بی تصمیمی است.
این بوداست که پشت پرچین، شستش را می مکد.
این بوستان بلبلان خاموش است.
این باغ فردوس است.
با نعره رادیوها، بوق ها،
با طبل های ارغوانی و حراج های بعد از عید،
و بچه یک نفر دیگر که در قطار گریه می کند،
و سفری دراز.
این باغ فردوس است
فقط با ما دوتا،
با جزیره خودمان و درختان نخل،
با بستر گرم و خدمتکاران بی نظیرمان،
و اینکه مجبور نیستیم به جایی برویم
این باغ فردوس است.
흂
من بر چهره ام خوابیده ام
در دهانم مرجان، و در دست هایم نان بادامی،
و بر پایم کفش های پاشنه طنابی و ریگی در آن ها،
در چشم هایم ماسه، و در منخرینم بوی قند سوخته،
و پرگاری هندسی فرو رفته در نافم.
흂
من در کلام صادق نبوده ام.
흂
دشت کتاب های مرده ساختگی است.
دامنه کوه ساختگی است.
و چنین است شدت و نمود دردی
که این جا سروده شده.
این همه ساختگی است.
آنها زبان نشانه ها را نمی فهمند.
جهان نشانه ها را نمی توانند مجسم کنند،
و نه شدت و نمود دردی را
که اینجا سروده شده.
من مانند یک معلم مدرسه سخن خواهم گفت.
من یک معلم مدرسه ام
و از روی کتاب های مرده سخن خواهم گفت
و دشت را وصف خواهم کرد و دامنه کوه را شرح خواهم داد.
و داستان نشانه ها را باز خواهم گفت.
و داستان یک انسان را باز خواهم گفت.
او تندیس مومین جادوی سیاه است.
مردی روستایی میان احشام است.
فرستاده ای سنگ شده است.
ستونی است که جهانگردان بر آن نام های خود را می کنند.
دیوار مستراح عمومی است.
بز ملعون عبرانیان است.
الهه و شاهی تاج و تخت باخته است.
در زندانی قدم می زند که ذهن اوست.
در زندان انفرادی به زنجیر کشیده شده است.
تنهاست.
سگی تازیانه خورده در شهرکی دور است.
چکمه پاک کن بیرون در ورودی است.
جاده کوفته سرپیچ خطرناک است.
ارباب نامحبوب است که فرزندانش را دوست دارد.
اودیپ است و پریان نفرین فرزندان او هستند.
خودکامه عبارت پردازی است در سرزمینی کوچک،
و چنین گفته اند.
حامی کودکان است در سرزمینی کوچک،
و چنین گفته اند.
گفته اند مردی ابله است،
و حقیقت را گفته اند.
اما
او اراده ای شکست ناپذیر دارد؛
این را نمی دانند.
خزانه ابتکاری کاستی ناپذیر دارد؛
این را نمی دانند.
بلند پروازی خدایان را دارد؛
این را نمی دانند.
گفته اند مردی ابله است؛
اما حقیقت را نمی دانند.
روزی به پای خواهد خاست و این را خواهد گفت.
روزی به پا خواهد خاست و خواهد گفت:
흂
من بیزارم
از آنها که اغلب از فنجان های کوچک چای می نوشند.
بیزارم
از آنها که در خانه های گران قیمت زندگی می کنند.
بیزارم
از آنها که زنگوله های دستی را به صدا در می آورند و خدمتکار دارند.
بیزارم
از اغنیا
بیزارم
از فقرا چون از اغنیا می ترسند.
بیزارم
از حاملان آن بیماری که بی ذوقی خوانده می شود.
من بیزارم
از آنان که چیزهایی می پرسند که خود پاسخ آن را می دانند.
من بیزارم
از زبان های زرگری و به لهجه نازیدن ها.
من بیزارم
از صاحب منصب هایی که می ایستند و شست خود را در جیب جلیقه می کنند.
دو سه کلمه ای حرف می زند، خمیازه می کشد، و در مستراح مجله پانچ می خواند.
وقتی چای می خورد از دهانش صدایی در می آورد.
انگشت کوچکش را به طرف میز چای بلند می کند.
احتمالاً لباس های زیرش کثیف است.
هنگام رانندگی آرنجش را از پنجره بیرون می گذارد.
کنار جاده ها بر صندلی های برزنتی اتراق می کند.
رادیو ترانزیستوری روشنی را با خود به خانه های باشکوه می برد.
بی توجه به وضع آفتاب عینک دودی می زند.
سرودهای مذهبی را با صدای بلند می خواند.
خیال می کند که مسیحی است.
روز یکشنبه لباسی قشنگ می پوشد.
هنر نو را می ستاید، و به یک تقویم ارزان قیمت راضی است.
ایکاروس! ایکاروس!
چه عالی است این آگاهی که تو هنوز سقوط می کنی.
آیا می توانم به تو بپیوندم؟
흂
جایی در جنوب اروپا از پلکانی دراز پایین می رفتیم؛
یا شاید دره ای در شمال ویلز بود که در روزی بارانی از پله های رومی پایین می رفتیم.
نمی توانم به یاد بیاورم کجا بود که پایین می رفتیم.
نفس های عمیق می کشیدیم، و در هوای آزاد سیگار دود می کردیم،
و از پسران عرب و زنگوله بزها سخن می گفتیم.
نمی توانم هیچ نتیجه گیری معقولی را به یاد بیاورم.
مگر آن که در جایی پایین می رفتیم.
흂
آسان است
ستون سختی از پرخاش ساختن
سرود مردی مایوس را سر دادن.
آسان است
فهرست بالا بلندی از نفرت ها ساختن
در یک روز بهاری ترانه ای ارزان خواندن.
این کار آسان است،
اما شرط می بندم نتوانی آن را به همراهی شیپوری فرانسوی بخوانی.
به مبارزه می خوانم
شهروندان از خود راضی را که خطابه های دفاعیه شان بوی خمیر ریش می دهد.
به مبارزه می خوانم
آتش خوار را تا آتش بخورد.
به مبارزه می خوانم
زندگینامه نویس را که از خود داستانی حقیقی بگوید.
به مبارزه می خوانم
خاطره نویس ها را تا مطلبی برای روزنامه نگاران بخوانند.
به مبارزه می خوانم
زئوس را
تا در آب آشامیدنی ملت ها مورچه بریزد
تا انسان ها را وا دارد به یک زبان سخن بگویند
تا همه نرینگان را به قتل برساند.
تا به سرعت توزیع زمین شناختی خاک را سامانی تازه بخشد
تا از آب شراب بگیرد
تا یک روز بیاساید
تا بگذارد برای پنج دقیقه دیگری کارها را برعهده گیرد
(اما جرئت نمی کند، ازترس آن که نگذارند سرکار برگردد)
تا بگذارد روزنامه ها درباره دوزخ چیزی بدانند
تا از برزخ نقشه ای برجسته، یا چیزی از این دست رسم کند،
تا گردشی با راهنما در بهشت ترتیب دهد.
به مبارزه می خوانم.
هر کسی را که بگوید دیوانه ام
و آن را ثابت می کنم.
هر پرسشی را پاسخ خواهم گفت،
به حقیقت یا به دورغ.
آسان است به هر پرسشی پاسخ گفتن
흂
اگر اکنون بکوشم سخن از دشت بگویم
اگر اکنون سرودی در ستایش کوهپایه بخوانم
اگر اکنون بکوشم اندامی را نشان دهم
که با دهانی تا بناگوش باز برخاک خشک مچاله شده است،
زبان یاری نمی کند.
به جای آن می توانم افسانه های از یاد رفته را باز گویم،
به جای آن می توانم وانمود کنم وایکینگی در اتاقم ایستاده است،
و اگر بخواهم چنین کنم،
زبان یاری نمی کند.
بگویم که در کوه فرستاده ای خشمگین بوده ام،
بگویم که معبد هاتف خود را فراز تیغه های خارایی ساخته ام؛
اما من در دره های مسدود کامبریا فقط لال بوده ام:
و این گفته ها عین حقیقت است.
در دره های مسدود کامبریا لال بوده ام،
بر شیب های تند کریب گاخ حقیقتاً گام زده ام،
هورس شو را در نوردیده ام، چار دست و پا به فراز لوردزریک رفته ام
اسکیداو را دیده ام، و بر صخره های سبع گلایدرز
در میان مه راه رفته ام، و احساس کرده ام که پاهایم
در خزه های سبز شفاف فرو می روند یا به صخره های خاکستری رنگ می خوردند.
تنها درد من همواره، همواره درد انزوا بوده است؛
نه دست هایم را مجروح کرده ام،
نه پرنده ها چشم هایم را بیرون کشیده اند،
و نه خود بر خاک ترد کوهپایه ها افتاده ام.
اما خود را در آن جاهای سترون تصور کرده ام،
و آن ها نشانه های دنیای سترون من بودند،
اما در حقیقت
흂
قلمرو او
آن سرزمینی است که سلطان در انتظار معجزه است.
قلمرو او
دیاری است که او در انتظار ورود دوست خویش است.
قلمرو او
دیار بعد از ظهرهای تباه شده ای است که با این حال سرشار از آفتاب اند.
قلمرو او
دیاری است که مردم به قرارهایشان نمی رسند.
قلمرو او
آگنده از تصویرهای خود اوست در لباس های بیگانه.
قلمرو او
دیاری است که او در آن نقاهتی مادام العمر را می گذراند،
خدمتگزاران مهربان تیمارش می کنند، و اگر اراده کند
دوستان همدل کنارش می نیشینند، و می خوانند یا می سرایند،
یا کنارش دراز می کشند، بنا به خواست او؛
و آنها را سر بر بالین می نهند،
و دستش را در دست می گیرند، و او گاهی
برایشان ابیات زیبایی زمزمه می کند تا بنویسند،
و آنها می نویسند، و آنها را با صدای آرام می خوانند،
و هرگز از کنار او نمی روند،
و تفاوت چندانی میان خواب و بیداری نیست،
و هر چه را بخواهد برایش آماده است،
و آنها سر بر بالین او می نهند …
و این قلمروی است که به تدریج در آن پیر می شود؛
و زخم ها شفا می یابند، جراحات گذشته
دیگر خونابه نمی ریزند یا بر اثر ید نمی سوزند،
و زخم بند اگر هست فقط از سر عادت است،
و در قلمرو او آسایش برقرار است.
اما در رویاهایش او مدافع دنیای واقعی است،
سوداگری است سرسخت، مردی است مصمم
به تغییر دادن خط جهان تاریخ،
مردی که تنها می تواند تا حدی کامیاب شود،
و چیزی به نام خودکامه تمام عیار وجود ندارد،
و چیزی به نام قدیس بی غش وجود ندارد.
در رویاهایش او مدافع دنیای واقعی است.
توی میکروفون ها فریاد می کشد:
흂
من نفی بلد می کنم
پاپ را.
نفی بلد می کنم
هواداران مذهب را، مذهبشان هر چه می خواهد باشد.
نفی بلد می کنم
آنان را که به اسطوره ها به عنوان بنیاد استوار ملیت خود نیاز دارند.
نفی بلد می کنم
زنانی را که هیچ بچه نمی آورند و زنانی را
که بی ملاحظه بچه می آورند.
نفی بلد می کنم
همه لذات جسمانی را که زاینده یا آفریینده نیستند.
نفی بلد می کنم
آنان را که مغزشان را بر دیوار آجری نکوبیده اند
تا بدانند که مغز از چه ساخته شده است.
نفی بلد می کنم
محتضران را و بیماران را و محکومان را.
نفی بلد می کنم
بیمارستان ها را، زندان ها را و مدرسه ها را که در آنها هیچ امیدی نیست.
نفی بلد می کنم
خورشید را
اگر اراده ام بر آن قرار گیرد که در ظلمت زندگی کنم
و همگان را وادارم در ظلمت زندگی کنند.
نفی بلد می کنم
خدایان را
هرگاه بخواهند در طرح های شجاعانه من مداخله کنند.
من خود زئوس خواهم بود.
قیصر همه جهان خواهم بود.
معمار خانواده ها خواهم بود.
بر ماشین ها نظارت خواهم کرد.
جزر و مد دریا و باران های موسمی را زمان بندی خواهم کرد.
بستر قاره ها را تعیین خواهم کرد.
وضعیت اختران را تغییر خواهم داد.
اگر چنین اراده کنم
و اراده می کنم
که آن باشم که همه را می جوید
آن که همه تصمیم ها را می گیرد.
میان آزمایشگاه های همه علوم شلنگ خواهم انداخت.
در همه هنرها سرآمد اقران خواهم شد.
من نابغه این جهانم.
흂
به بالا نگاه کرد و راه شیری را دید:
و معنای اخترشناسی را فهمید،
و کلاه در دست، از میکروفون دور شد.
흂
اقیانوس نزدیک است، ایکاروس،
نزدیک است، نزدیک!
وه که چه جذبه هایی دارم وقتی که تنهایم!
کسی این جا نیست تا این جذبه ها را با او تقسیم کنم،
کسی نیست تا بداند این اوج ها چه دلپذیرند!
با چشم های درخشان در اتاقم لرزان ایستاده ام،
اما کسی آن جا نیست تا ببیند، چشم های درخشانم را ببیند!
کسی نیست تا شاهد جذبه هایم باشد،
تا در رؤیت نخستین بار چیزهای عادی
شریک اعجابم باشد!
اقیانوس نزدیک است، ایکاروس،
اقیانوس نزدیک است، و هیچ کس نمی شناسد
زمان هایی را که من در قالب بدیع ترین مضامین
سرگرم سرود خواندن و دشنام دادن بوده ام.
یک روز به اقیانوس خواهم زد!
به آب ها وارد خواهم شد، و آن ها خواهند گفت
به آب ها وارد شده ام و فرو رفته ام!
فرو خواهم رفت و نوای ایکاروس را خواهم شنید!
زیرا در هزار توی مینوتور بوده ام،
من بال داشته ام
و بسیار نزدیک به کوره آفتاب پریده ام،
و بر تیغه های خارایی هوای سالیان
آن سفر یکنواخت را آغاز کرده ام.
بنابر این حق این فریاد قانونی را در میانه فضا دارم،
بنابر این جهان خود را با فریاد لعنت می فرستم،
زیرا من آن خدایی هستم که از میان فضا سقوط می کند.
بنابر این بلسان درون وریدها و شریان هایم
که ایکور خوانده می شود
در کار استحاله ای دردناک است.
بنابر این بلسان درون وریدها و شریان هایم
زردابه زخم های بیشمار می شود
که ایکور خوانده می شود
و ایکور زخم ها پیچ می خورد
همچنان که رودها بر دشت های آشفته جهان.
و ایکور نام آب هایی است که در آن ها جاری است!
ایکور نام رود این درد من است
و پلیدی جسم مرا در خود دارد، و عفونت مغز مرا در خود دارد.
و آن گاه که به اقیانوسی که آن پایین می درخشد برخورد کنم
از همه عناصر ناسره تطهیر خواهم شد
و پالوده خواهم شد
همچون آتشی که جسدی را می سوزاند و به خاکستر پاک بدل می کند.
همچون سلاله برقدانه ها پالوده خواهم شد.
همچون باران فروریز پالوده خواهم شد.
همچون چمن سبز دره ها پالوده خواهم شد.
همچون ماسه صحرا پالوده خواهم شد.
همچون برق چشمی که می شناسم پالوده خواهم شد.
همچون هیأت کهکشان ها پالوده خواهم شد.
و به پالودگی شبقی خواهم شد که هنوز زیرزمین است.
و سرودم وقتی به سرزمین آب ها برخورد کنم
همچون هسته مرکزی خورشید پالوده خواهد بود.
و دیگر در رگ هایم ایکوری نخواهم داشت،
و از زخم های من تمام ایکور بیرون خواهد ریخت،
و گاه فرود
در برابر مبدا حرکت خواهم بود.
بنابر این آخرین بازمانده نفرتم را از خویش با فریاد بیرون خواهم ریخت!
و حال همه نفرتم را با دل و روده ام بالا خواهم آورد!
و تمامی ویرانه های ذهنم را غثیان خواهم کرد!
흂
محکوم می کنم
دنیای قشنگ تو را
که نه قشنگ است، نه نو.
محکوم می کنم
آنان را که با زمان حرکت می کنند،
زیرا زمان وجود ندارد و هیچ چیز حرکت نمی کند.
محکوم می کنم
پاکدلان را،
زیرا هیچ دلی نه پاک بوده؛ و نه پاک تواند بود.
محکوم می کنم
قداست خدایان را
زیرا هیچ چیز مقدس نیست و خدایان وجود ندارند.
محکوم می کنم
و خوار می شمارم جسم بشری را
زیرا ضربان ضعیف خونابه ای است
که از بدو تولد آلوده است.
من، آن خودپرست اعلی، نفرت می ورزم.
نفرین می کنم، متهم می کنم، کینه می توزم،
به مبارزه می خوانم، نفی بلد می کنم
و یک جا
محکوم می کنم
اذهان آدمیان را
زیرا قادر نیستند بدانند از چه رو بهشت را می جویند
زیرا از لذت های حیوانی محض در برابر اختران بی خبرند.
همچنان که در آب های ژرف شیرجه می روم فریاد بر می دارم:
من اذهان آدمیان را رد می کنم!
اما گذشته از هر چیز، من فقط این جا در اتاقم نشسته ام
و در کتابی می نویسم، که گفته ام سیاه است.
اگر به دیدارم بیایید، می گویم، سلام،
و دستتان را می فشارم، و لبخند می زنم، و می گویم، بفرمایید.
و با صدایی نرم با شما سخن می گویم
و از شادی و غم هایتان می پرسم.
흂
هیچ مردی هرگز دل آتش سوزان را ندیده است.
هیچ مردی هرگز اندیشه مرد مغروق را نشناخته است.
흂
و ایکور اینک در لوله های آب خانه ها جاری است،
پس ایکور در رگ های انسان ها جاری است.
زردابه زخم های دیگران
در جریان خون هر انسان زنده ای حرکت می کند
و آن که می داند
می داند که در رگ هایش خون پاک خدایان جاری است
و آن که می داند
که به تنهایی طریقی که ما می توانیم در ایجا الهی باشیم می تواند الهی باشد
و می تواند به آواز آب های آرام بپیوندد
و می تواند در دل های آدمیان به هر جایی شراع کشد
و می تواند بهشت را بفهمد.
흂
راه هایی هست که هرگز در دره های سبز پایان نمی گیرند،
شاه راهایی هست که تنها خدایان آدمیان بر آن گام زده اند،
و می توانیم، و ما می توانیم زئوس باشیم
فقط اگر اول بتوانیم زخم ها را بپذیریم و بفهمیم
و سفر ایکور رادر مویرگ های ملت ها ببینیم.
آه بگذارید صدایم را برای چند لحظه ای بلند کنم،
و بگذارید یک بار صدایتان کنم تا به خونی گوش دهید
که در همه وریدها و شریان هایتان جاری است.
خون از مغز استخوان ها در اندام های ما بر می خیزد،
و راه هایی هست که هرگز در وریدها و شریان ها پایان نمی گیرند:
زندگی کنونی ما بر کل حلقه بنا شده است؛
زندگی کنونی اختران و کهکشان ها
بر معماری حلقه بنا شده است.
آن سفینه که به جایی ورای شبه اختران فرستاده شده
روزی به بندر مبدا باز خواهد گشت.
زهر زخم دوباره باز خواهد گشت
و دگر باره در رگ های خدایان بسان قدرت خواهد غرید:
و ما می توانیم خدایانی باشیم که بر راه هایی گام می زنند که هیچ گاه پایان نمی یابد.
흂
دنیا پر از قصه هایی است که پیش از این شنیده ام،
و افسانه هایی که زیبا باشند دیر می پایند،
و آنها را گاهی برای خود باز گفته ام
تا طنین تکرارهای کند آنها را بشنوم:
شنیدن این صدا دلپذیر است، صدای داستان های کهن،
شنیدن این صدا دلپذیر است، و من شنیده ام.
که انبان قصه هایم جهان را در می نوردد
و افسانه هایی که زیبا باشند دیر می پایند.
흂
فکر نمی کنم که از این پس جهان را دوست بدارم
آن جایی را نیافته ام که بهترین جای جهان باشد برای زیستن،
شهر یا روستایی را نیافته ام که در آن دل به تمامی به تپش در آید.
آن جا لندن نیست، نه، واشنگتن نیست، مسکو نیست؛
پکن نیست. هیچ یک از این ها دل را به تمامی به تپش در نمی آورند.
کلکته نیست، آن جا که یک میلیون انسان در خیابان ها زندگی می کنند،
بیت المقدس نیست،
و ضریح مقدس میاجیما نیست.
هیچ جا مرکز کیکلوس نیست،
آیا من باید شهر خود را بسازم و آن را کیکلوس بخوانم؟
مرکز چرخ آن جا که هیچ چیز حرکت نمی کند
اما همه چیز درحال حرکت دیده می شود
یا شاید کافی است که بگوییم که تن من خود کیکلوس است
هر کجا که من باشم، و آیا مغز من معبد هاتف شهر است؟
پس شهرم خانه به دوشی است و من هر جا که هستم
در آن جا ساکنم
مرکز چرخ آن جا که هیچ چیز حرکت نمی کند
اما همه چیز درحال حرکت دیده می شود.
شهر من،
شهر من کیلکوس است،
اما جایی را نیافته ام تا شهرم را پی افکنم.
تصمیم از آن من است
و من تصمیم را گرفته ام.
من کیکلوسی ام، آری ، هستم
بله، من کیکلوسی ام،
و ایکور در رگ هایم جاری است،
و این جا بر کرسی چوبی می نشینم
یعنی هر آن جا که اراده کنم آن را بگذارم.
شاید در شلوغی اتاقم که پر از تصویرهاست،
شاید در میدان شهری، شاید بلگراد،
شاید بر صخره های گرد در آرامش دریابار.
این جا بر یک کرسی چوبی می نشینم
هر جا که اراده کنم آن را بگذارم،
این جا جهان را می بینم که حرکت می کند
و این جا من تماشا می کنم
و از توازن جهان حیرت می کنم.¾
Ichor ایکور در اساطیر یونان – خون نیست ، مایعی است اثیری که در رگ های خدایان جاری است . در آسیب شناسی – ترشح سوزان و آبکی برخی از زخم ها و جراحات است.
برگردان: احمد میر علایی